*
18 februar 2016
Barnevern i Norge og Naustdal
Av Per Storegjerde, Naustdal
•••
Artikkelen har tidligere stått som innlegg i avisen Firda.
Det er trykket her med forfatterens velvillige tillatelse.
•••
Min bakgrunn er ikkje anna enn det som har komme fram i media og på nettet den siste tida. På bakgrunn av dette synest det sikkert at det barna har blitt utsett for frå foreldra, ikkje er anna enn det som var vanleg barneoppseding her i landet til for få år sidan, og i utlandet enno. Mange av dei som lever i Norge i dag har vore utsett for tilsvarande. Uttalen frå politiet stadfestar det. Er det noko meir styggedom borna har vore utsett for, bør det komme fram straks. Dette fordi folk rundt om ikkje skal gjere seg opp alle slags tankar, som eg høyrer nemnt. Slik ekstra belastning må familien bli skåna for.
Personleg føler eg sterkt med heile familien og trur dei er fullstendig urettvis handsama. Det merkelege er at det ser resten av verda ut til å meine også, men ikkje i Norge, og kanskje mest lokalt. Eg trur nordmenn flest, har ei overdriva tru på at barnevernet gjer alt til barnet sitt beste. Alle, frå statsrådar, diplomatar og fylkesmenn, står opp og fortel i rosande ordelag om det teoretisk fantastiske barnevernsopplegget vi har utan å gå inn i den røynlege verda. Eg vonar så sterkt eg kan at dette gjeld i alle tilfelle. Men trur det ikkje. I denne saka trur og følar eg at det ikkje gjer det.
Heldigvis har dei større landsavisene siste tida teke føre seg fleire barnevernssaker rundt om i landet med skakande omtalar. På sosiale medium er det også lenker med haugevis av skrekkelege forteljingar av personar i Norge som har opplevd barnevernet på sitt verste. Naustdal er nok ikkje åleine. På meg verkar det som det må ein skikkeleg gjennomgang til, både av lover, reglar og prosedyrar. Det held ikkje at det ser fint ut på papiret. Det må også sjåast til at det fungerer i kvart enkelt tilfelle. Eg trur det er store variasjonar både mellom nemndene og ikkje minst dei personar som arbeider der. Alt hemmeleghaldet i Norge ser ut til å vere meir til for nemndene sin del, enn dei råka familiane.
I tilfelle Naustdal kan alle gå inn i sosiale medium og sjå autentiske opptak frå plassen med familien, politiet og barnevernet i aksjon. Eg garanterer det ikkje er ei hyggeleg oppleving. Eg skjønar det slik dette kom som lyn frå klar himmel. Etter som eg har forstått skal det å ta borna bort frå familien vere siste utveg etter alt anna er prøvd. Her startar dei tydelegvis i feil ende. Og kvar skal dette ende? Skal alle desse barna vekse opp til dei vert vaksen i ein fosterheim fordi foreldra visstnok har teke «riset» ned frå veggen og ein av ungane fortalde det? Er det andre bakanforliggande årsaker? Mange tankar melder seg. I små bygder kan det vere mange merkelege grunnar i røynda. Sekterisme, utlendingar har vore nemnd og kan vere medverkande årsaker lokalt.
I tillegg er foreldra tiltalt og risikerer straffesak med ei strafferamme på 6 års fengsel. Må det ei månadslang rettssak til for å få ungane heim? Alt dette kan skje ei ung kvinne oppvaksen på ein gard i ei bygd i Naustdal som drog til Romania for å hjelpe gatebarn der, fann seg mann der, kom heim og fekk fem born etter kvart. Saman med mannen har ho budd i 10 år i eige hus på tunet til foreldra sine, der alle har levd lykkeleg i ei storfamilie. Jamfør besteforeldra sitt fortvila innlegg i Firda 10. februar. 2016. Eg må berre spørje, kva har Norge blitt til? Kan slikt berre skje i Naustdal? Har utlandet rett? Er det slike tilstandar vi ønsker å ha i Norge?
••
*